Το τέλος μίας διαδρομής… η αρχή μιας άλλης!

Την Κυριακή 10 Ιούνη, βρεθήκαμε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, μαζί με όλες κι ολους όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και αποφασίσαμε να συγκροτηθούμε σε Δημοτική Κίνηση με το όνομα Ανυπότακτη Αθήνα. Παράκτω παραθέτουμε το κείμενο της απόφασης αυτής.

Πρόλογος

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αν και θεωρητικά κοντύτερα στον απλό πολίτη αποτελεί ένα δίκτυο άσκησης πολιτικής εν πολλοίς άγνωστο και αφηρημένο για τους περισσότερους από εμάς. Ειδικά σε μεγάλους Δήμους, όπως η Αθήνα, όπου η πολιτική καθημερινότητα είναι συνυφασμένη με τις εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή, η τοπική αυτοδιοίκηση εγγράφεται στη συνείδηση των πολιτών ως άλλο ένα πεδίο ανέλιξης πολιτικών προσώπων και μικροπολιτικής αντιπαράθεσης των κομμάτων εξουσίας. Ως εκ τούτου, ο ρόλος που παίζουν οι δημοτικές αρχές στην χάραξη πολιτικής και στην διαμόρφωση της καθημερινότητάς μας πολλές φορές συσκοτίζεται.

Σε μια περίοδο δε που πολλές και πολλοί από εμάς βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης υπό την πίεση των μνημονίων, της λιτότητας και της οικονομικής κρίσης, ζητήματα όπως η καθαριότητα, οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι, τα δημοτικά ιατρεία, οι εκπαιδευτικές υποδομές και οι πρωτοβάθμιες υπηρεσίας πρόνοιας των δήμων ίσως και να φαντάζουν ως λεπτομέρειες. Η κοινωνική περιθωριοποίηση και η κατάρευση του βιοτικού επιπέδου εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας στο όνομα των υποτιθέμενων «πακέτων διάσωσης» έχει άλλωστε δημιουργήσει μια συνθήκη ιδιαίτερα χαμηλών προσδοκιών.

Σε αυτά τα πλαίσια είναι λοιπόν εύλογο να αναρωτηθεί κανείς γιατί να ασχοληθεί με ζητήματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης σήμερα; Γιατί να αγωνιστεί για τα «μικρά», τα «καθημερινά»; Αυτά τα ερωτήματα –και πολλά ακόμη- στοχεύουμε να απαντήσουμε στο παρόν κείμενο.

 

Η Αθήνα υπό επιτροπεία

Αν συνομολογήσουμε ότι το 2010 με την εγκαθίδρυση των μνημονίων ξεκίνησε μία νέα ιστορική περίοδος για την χώρα, θα πρέπει να εξετάσουμε και το πλαίσιο λειτουργίας της αυτοδιοίκησης στην νέα αυτή περίοδο. Και το πλαίσιο αυτό, δεν είναι άλλο από το γνωστό Πρόγραμμα «Καλλικράτη».

Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα εφαρμογής της επιτροπείας στις ζωές μας στο όνομα του ‘εκσυγχρονισμού’ και ‘μεταρρύθμισης’. Μέσα στην καταιγίδα των μνημονίων το σχέδιο Καλλικράτης δυστυχώς παραβλέφθηκε από το ευρύτερο αντιμνημονιακό κίνημα, με τις όποιες αντιδράσεις να περιορίζονται κυρίως στους/ις αιρετούς/ες ή ανθρώπους που είχαν μια κάποια εμπλοκή με θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Το πρόγραμμα Καλλικράτης με το επιχείρημα της αποκέντρωσης του κρατικού μηχανισμού, ιδρύει τις ανα περιφέρεια Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, κυριότερη αρμοδιότητα των οποίων ειναι ο έλεγχος νομιμότητας των αποφάσεων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Δημοτικών, Περιφερειακών Συμβουλίων κλπ). Με λίγα λόγια, δημιουργεί έναν αυτόνομο κι αυτοτελή ελεγκτικό μηχανισμό ο οποίος έχει τη δύναμη να ακυρώσει οποιαδήποτε απόφαση Δημοτικού ή Περιφερειακού Συμβουλίου. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το σχέδιο Καλλικράτης, όχι μόνο δεν αποκεντρώνει τη διοίκηση αλλά απεναντίας συγκεντρώνει την εξουσία και την παραγωγή πολιτικής σε ένα και μόνο φορέα μη εκλεγμένο από τους πολίτες και απολύτως δεσμευμένο στις επιταγές της μνημονιακής πολιτικής.

Στην Αθήνα των επτά Δημοτικών Κοινοτήτων και οκτώ Συμβουλίων (ένα Δημοτικό και ένα ανά Κοινότητα), η εφαρμογή του Καλλικρατικού πλαισίου έδωσε την ευκαιρία στην επί δύο θητείες πλειοψηφούσα παράταξη Δικαίωμα στην Πόλη (με επικεφαλής τον Γ. Καμίνη) για ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσίας και υποβάθμιση των συμβουλίων. Αρμοδιότητες αφαιρούνται από τα Κοινοτικά Συμβούλια με αυξητικό ρυθμό, στερώντας παράλληλα με αυτό τον τρόπο και τη συμμετοχή των πολιτών στην λήψη αποφάσεων. Οι αποφασιστικές αρμοδιότητες συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο στο Δήμο, σε επιτροπές παρά του Δημοτικού Συμβουλίου ή και απευθείας στον ίδιο τον Δήμαρχο,  ενώ παράλληλα ακόμα και το Δημοτικό Συμβούλιο μετατρέπεται σε απλό επικυρωτή αποφάσεων που έχουν ήδη ληφθεί αλλού. Ο Δήμος Αθηναίων ως επι το πλείστον λειτουργεί, πλέον, με μνημόνια συνεργασίας με ιδρύματα και ΜΚΟ απευθείας με τον Δήμαρχο ως εκπρόσωπο του Δημοτικού Συμβουλίου.

Η υποβάθμιση, όμως, δεν σταματάει στο τρόπο διακυβέρνησης και την καταστρατήγηση κάθε έννοιας δημοκρατικής συμμετοχής και ελέγχου. Οι ανταποδοτικές υπηρεσίες του Δήμου, οι υπηρεσίες πρασίνου καθώς και οι κοινωνικές υπηρεσίες, είναι θύματα αυτής της πολιτικής. Είτε μιλήσουμε για τα υποστελεχωμένα και με ελλείψεις σε αναλώσιμα Δημοτικά Ιατρεία, είτε για την παραμελημένη υπηρεσία πρασίνου με ελλείψεις εργαζομένων και  μηχανημάτων/ανταλλακτικών, είτε μιλήσουμε για τον φωτισμό και την αποκομιδή σκουπιδιών, είτε για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, είτε για τη φροντίδα των αστέγων, η εικόνα είναι η ίδια. Για να θεραπευτεί αυτή η κατάσταση, οι επιλογές του Δήμου Αθηναίων είναι γνωστές και συγκεκριμένες:

• Εθελοντισμός: χαρακτηριστικό παράδειγμα υποκατάστασης πάγιων και διαρκών αναγκών με εθελοντές είναι το πρόγραμμα εθελοντών ιατρών στα Δημοτικά Ιατρεία. Οι εθελοντές έχουν ειδικότητες που στις περισσότερες περιπτώσεις συμπίπτουν με αυτές των έμμισθων συναδέλφων τους. Παρ’ολ’αυτά ενώ υπάρχει διαπίστωση της ανάγκης, δεν προκηρύσσονται θέσεις εργασίας. Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η «εθελοντική» εργασία προσφύγων που βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής ασύλου.
• Συμβάσεις με ιδιώτες: πρόκειται για μία σταθερή επιλογή ειδικά στην περίπτωσης της υπηρεσίας πρασίνου, όπου μεγάλο κομμάτι της διαχείρισης του πρασίνου ανατίθεται σε ιδιώτες.
• «Βραχυχρόνια ωφέλεια»: πολιτική που διαπνέει το σύνολο της κοινωνική πολιτικής του Δήμου Αθηναίων με πιο σημαντικό παράδειγμα, αυτό του προγράμματος βραχυχρόνιας στέγασης άστεγων οικογενειών χωρίς καμία μέριμνα αλλαγής της βιοτικής τους ικανότητας προτού τους ξαναπετάξουν στο δρόμο.
• Μνημόνια Συνεργασίας με ΜΚΟ και Ιδρύματα: καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος άσκησης πολιτικής του Δήμου Αθηναίων. Από το πρόγραμμα «Ανοιχτά Σχολεία» που παρέδωσε τις κτιριακές υποδομές προς διαχείριση στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μέχρι τα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής, όποιο πρόγραμμα κι αν ξεφυλλίσσει κανείς, από κάτω θα βρει μια ΜΚΟ ή ένα ίδρυμα.
• Δημιουργική Υποβοηθούμενη Αυτενέργεια: αφορά ένα σύνολο προγραμμάτων του Δήμου Αθηναίων τα οποία καλούν τους πολίτες ατομικά να προτείνουν ή και να σχεδιάσουν τις επιθυμίες τους (από εκδηλώσεις και σεμινάρια μέχρι παρεμβάσεις στην ίδια την πόλη, πεζοδρόμια, παγκάκια κλπ) έχοντας τον Δήμο στο πλευρό τους ως… χρηματοδότη!

Όλα τα παραπάνω, δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Η Αθήνα είναι μια πόλη με απολύτως αναντίστοιχες δημοτικές παροχές σε σχέση τόσο με τις ανάγκες των κατοίκων τις όσο και με το ύψος των δημοτικών τελών που καταβάλουν. Είναι μια πόλη, στην όποια όλες οι πρότασεις επανασχεδιασμού των τελευταίων χρόνων αποσκοπούν στη δημιουργία επιχειρηματικών κέντρων και νέων πεδίων κερδοφορίας και όχι στην ποιότητα ζωής και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων.

 

Η φυσιογνωμία της πόλης αλλάζει

Η φυσιογνωμία της πόλης μας αλλάζει ήδη. Οι περισσότεροι ελεύθεροι χώροι αποτελούν εκ προοιμίου πεδίο εμπορικής εκμετάλλευσης και εκποίησης για τις εκάστοτε Κυβερνήσεις και Δημοτικές αρχές, ενώ κεκτημένα κινημάτων πόλης του παρελθόντος κινδυνεύουν να χαθούν ή έχουν ήδη χαθεί. Αξίζει ν’αναφερθούμε σε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Ακαδημία Πλάτωνα: πρόκειται για έναν πνεύμονα πρασίνου που ζωντάνεψε και σώθηκε από την υποβάθμιση από τους ίδιους τους κατοίκους και συλλογικότητες. Το σχέδιο για την ανέγερση Mall μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από το πάρκο, όχι μόνο θα καταστρέψει πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας από αυτές που θα δημιουργήσει (όπως στην περίπτωση του Mall στο Μαρούσι) αλλά θα απαιτήσει από ένα πάρκο σχεδιασμένο για τις ανάγκες μίας γειτονιάς να καλύψει ανάγκες μητροπολιτικού πάρκου λόγω αύξησης της επισκεψιμότητας. Θα αλλάξουν, λοιπόν, οι χρήσεις του πάρκου με στόχο την εμπορική εκμετάλλευση γεγονός που θα επιβαρύνει –ίσως και ανεπανόρθωτα- την γειτονιά.
• ΒΙΟΠΑ Προμπονά – Κολούμπια: παρά τα χρόνια αγώνα των κατοίκων απέναντι στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της περιοχής, ο Δήμος Αθηναίων με αρωγό την Αποκεντρωμένη Διοικηση κατήρτησε σχέδιο πόλεως για την περιοχή. Σχεδιάστηκε ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο προκειμένου να χωρέσει το εμπορικό κέντρο και οι θέσεις στάθμευσης του Γηπέδου της ΑΕΚ, θυσιάζοντας την ησυχία και το πάρκο της περιοχής. Παράλληλα η πάγια διεκδίκηση τόσο των κατοίκων όσο και καλλιτεχνών, για μετατροπή του διατηρητέου της Κολούμπια σε μουσείο ιστορίας της μουσικής υπονομεύεται με τον Δήμο και το Υπουργείο Πολιτισμού να σφυράνε αδιάφορα απέναντι στην εγκατάλειψη του χώρου από τον ιδιοκτήτη.
• Πεδίον του Άρεως: Αποτελεί το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης των Αθηνών με την μεγαλύτερη

απαξίωση. Μετά την ανάπλαση του 2010, που κόστισε περί τα 10 εκ. ευρώ, όλες οι Περιφερειακές διοικήσεις που πέρασαν, γιατί είναι στην αρμοδιότητα της Περιφέρειας Αττικής, αφού το αποδυνάμωσαν από το μόνιμο προσωπικό , εξακολουθούν να έχουν κλειστές τις παιδικές χαρές, τα περίπτερα, τα αναψυκτήρια, τις βρύσες και τις τουαλέτες. Ο καθαρισμός του πάρκου που είναι στην ευθύνη του Δήμου Αθηναίων είναι ελλιπής και η φροντίδα για τους τοξικοεξαρτημένους στην πιάτσα ναρκωτικών ανύπαρκτη. Όλα αυτά και σε συνάρτηση με την αυξημένη εγκληματικότητα της περιοχής, δημιούργησαν ένα πάρκο ξεκομμένο από τους κατοίκους και την γειτονιά, που έχει πάψει πλέον να λειτουργεί σαν χώρος για περίπατο και αναψυχή.

• Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή: Η κατασκευή του τεράστιου γηπέδου, μαζί με τα άλλα έργα που θα το συνοδεύουν (εμπορικά κέντρα, γκαράζ κ.λπ.), θα καταστρέψει 10άδες στρέμματα πρασίνου, ενώ θα τραυματίσει ανεπανόρθωτα, συρρικνώσει, κατακερματίσει το χώρο, αποτρέποντας μια για πάντα τη δημιουργία ενός ενιαίου χώρου αναψυχής, περιπάτου, υψηλού και πυκνού πρασίνου, που τόσο έχει ανάγκη η περιοχή.
• Ποδονίφτης: το τελευταίο ποτάμι της Αθήνας κινδυνεύει όχι μόνο απο την εγκατάλειψη αλλά και από τα ίδια τα σχέδια «αξιοποίησής» του. Είναι ένα μοναδικός υδροβιότοπος που πρέπει να προστατευθεί από κάθε σχέδιο εμπορικής εκμετάλευσης αλλά και κάθε αυθαίρετης και απερίσκεπτης χρήσης του.

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι οτιδήποτε δεν βγαίνει στο σφυρί υποβαθμίζεται δημιουργώντας μια Αθήνα μη βιώσιμη, με μεγάλη έλλειψη στη δυνατότητα των κατοίκων της να χρησιμοποιήσουν τους ελεύθερους χώρους που ολοένα και μειώνονται. Κι αυτή η εικόνα δεν είναι ούτε αποσπασματική ούτε τυχαία.

Παράλληλα με την αλλαγή της φυσιογνωμίας και των χρήσεων των ελεύθερων χώρων, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία μεγάλη αλλαγή στο πεδίο της κατοικίας. Από τη μία πλευρά, οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται εκθετικά όπως και οι ερημωμένες κατοικίες και τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, και από την άλλη γινόμαστε μάρτυρες κατασχέσεων express και αναγκαστικών πλειστηριασμών κατοικιών. Η εικόνα αυτή, όσο παράλογη και να φαίνεται, συμβαδίζει με τις επενδύσεις στην αγορά ακινήτων και τις επιδιώξεις των τραπεζών.

Ολόκληρες γειτονιές υποβαθμίζονται ώστε να προσελκηθούν εν συνεχεία «καλόβουλοι» επενδυτές να τις «αναβαθμίσουν», δηλαδή να τις μοσχοπολήσουν σε δεύτερο χρόνο αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Ταυτόχρονα, η έκρηξη των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων μέσω ηλεκτρονικών πλατφορμών μεταβίβασε τη διαχείριση κατοικιών ειδικά στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, σε εταιρείες μετατρέποντας ολόκληρες συνοικίες σε τουριστικές ζώνες εξωθόντας έτσι τους κατοίκους σε άλλες ‘οικονομικότερες’ περιοχές. Η πόλη μας κινδυνεύει έτσι να γίνει άλλος ένας κρίκος στη αλυσίδα των μεγάλων ευρωπαικών αστικών κέντρων όπου ο λεγόμενος  Αστικός Εξευγενισμός οδήγησε στην πλήρη εμπορευματοποίηση και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού ολόκληρων οικιστικών ζωνών.

Υπό αυτή την έννοια δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι στις γειτονιές της Αθήνας διεξάγεται σήμερα μια καθημερινή μάχη επιβίωσης τόσο με οικονομικούς, όσο και με κοινωνικούς και πολιτιστικούς όρους. Κοινωνικές ανισότητες, περιθωριοποίηση, ρατσισμός και ξενοφοβία είναι δυστυχώς στην ημερήσια διάταξη. Η αποχή του κόσμου από τα κοινά οδηγεί σε μια πόλη διαιρεμένη σε ευκατάστατες συνοικίες και γκέτο, με τους πολίτες να εγκλωβίζονται στην πλειοψηφία τους στην μοναξιά της ατομικότητας και τα αδιέξοδα του επιβιωτισμού. Η προοδευτική μείωση των Αθηναίων πολίτων, δηλαδή όσων έχουν τα πολιτικά τους δικαιώματα στην Αθήνα, σε συνδιασμό με τη μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών και προσφύγων σε συνθήκες απόλυτης αβεβαιότητας, δημιουργεί συνθήκες υπο-εκπροσώπησης και ένα μωσαικό ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν, να εργαστούν, να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, μη έχοντας κανέναν απολύτως λόγο για τα όσα συμβαίνουν στην περιοχή τους.

Οι περισσότεροι κάτοικοι, λοιπόν, της πόλης δεν είναι Αθηναίοι πολίτες και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ρόλο στις πολιτικές που διαμορφώνουν την καθημερινότητά τους. Προσπαθούν να χτίσουν την ζωή τους σε μια πόλη για την οποία είναι αόρατοι.

Παρ’ όλα αυτά, την τελευταία περίοδο βγαίνει ολοένα και περισσότερο από την αφάνεια και η άλλη πλευρά της πόλης. Η πλευρά που αντιστέκεται, αυτοοργανώνεται, δίνει χρώμα, και αναδιαμορφώνει τις κοινωνικές σχέσεις στον σύγχρονο αστικό ιστό. Πολιτικές πρωτοβουλίες που δεν συμβιβάστηκαν με τη μίζερη λογική της μνημονιακής και Καλλικρατικής διαχείρισης, δημοκρατικές συλλογικότητες που πετυχαίνουν καθημερινές νίκες, δομές αλληλεγγύης που ξαναδίνουν νόημα στη λέξη «κοινότητα», μικρές πολιτιστικές ομάδες που ενεργοποιούν μεγάλα ακροατήρια. Για εμάς όλος αυτός ο κόσμος αποτελεί τον κρυφό πλούτο αυτής της πόλης, αυτό που την κάνει μοναδική και την ξεχωρίζει από άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως πεδίο δημιουργίας, αντιπαράθεσης,  κοινωνικής  δυναμικής.

 

Διεκδικώντας θεμέλια ζωής

Κάθε μεγάλη αλλαγή ξεκινάει με μία περίοδο αναταραχής, μία περίοδο «αστάθειας» όπου το κάθε συστατικό στοιχείο του συνόλου προσπαθεί να βρει μία νέα «κατάσταση ηρεμίας», μία «συνθήκη ισορροποίας». Μετράμε πια πάνω από οκτώ χρόνια από την έναρξη της μνημονιακής περιόδου και η ελληνική κοινωνία φαίνεται να καθοδηγείται σε μία νέα «κατάσταση ηρεμίας». Μια κατάσταση, που βρίσκει όλες κι όλους μας σε ακόμα χειρότερη θέση και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στα όρια της εξαθλίωσης. Ποια είναι, λοιπόν, η «συνθήκη ισορροπίας» που προτάσσεται;

Στην Αθήνα, που συγκεντρώνει ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού δυναμικού της χώρας, έχει γίνει πλέον εμφανής τόσο η στόχευση όσο και το πλαίσιο που επιχειρείται να επικαθορίσει αυτή την «κατάστασης ηρεμίας». Το νέο μοντέλο εργαζομένου, είναι «ευέλικτο» οικονομικά, ακροβατώντας μεταξύ εργασίας και ανεργίας, είναι «ευέλικτο» επαγγελματικά, μεταπηδώντας από το ένα επάγγελμα στο άλλο στην προσπάθεια αναζήτησης εργασίας, είναι «ευέλικτο» οικιστικά, μετακομίζοντας από περιοχή σε περιοχή αναζητώντας ευκαιρίες διαβίωσης, είναι «ευέλικτο» πολιτικά ισορροπώντας μεταξύ αδράνειας και ατομικισμού. Το νέο μοντέλο εργαζομένου δεν ζει, επιβιώνει κάπου στα προάστια, ενώ το κέντρο της Αθήνας χαίρει τουριστών κι επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Απέναντι στην ευελιξία τους εμείς αντιπροτάσσουμε και διεκδικούμε τα δικά μας θεμέλια ζωής. Επανοικειοποιούμαστε τις γειτονιές μας, ξαναχτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης και αντίστασης. Αγωνιζόμαστε για γειτονιές που θα αγκαλιάζουν πρόσφυγες και μετανάστες και θα στέκονται με θάρρος απέναντι στην φασιστική απειλή της Χρυσή Αυγής. Που θα οργανώνονται και θα μάχονται ενάντια στην επίθεση στην κατοικία σε κάθε εκδοχή της.

Διεκδικούμε τη συμμετοχή μας στη λήψη των αποφάσεων. Είτε με την παρουσία μας στα Συμβούλια είτε με τις δράσεις μας στη γειτονιά, αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας και την καθημερινότητά μας, παλεύουμε για μια πόλη πραγματικά δημοκρατική. Απαιτούμε ουσιαστικές και ανταποδοτικές δημοτικές υπηρεσίες με σαφή κοινωνικό πρόσημο και άξονα τις ανάγκες των κατοίκων.  Δίνουμε τη μάχη για την υπεράσπιση κάθε ελέυθερου χώρου από εκποίηση, ιδιωτικοποίηση ή υποβάθμιση. Παλεύουμε ενάντια στην εμπορευματοποίηση της πόλης μας και την αποσάθρωση των κοινωνικών δεσμών που την κρατούν ζωντανή.

Συγκροτούμαστε, λοιπόν, σε Δημοτική Κίνηση για να παλέψουμε για μία ζωή με αξιοπρέπεια σε μία πόλη ανοιχτή, φιλόξενη, δημιουργική, μαχητική, ανήσυχη, για μια Αθήνα που αντιστέκεται, μια Αθήνα δημοκρατική, τη δική μας Αθήνα.

Για να χαλάσουμε την ηρεμία τους.