Το Νοέμβριο του 2014 ορίστηκα εκπρόσωπος της «Ανοιχτής Πόλης» στο ΔΣ του ΚΥΑΔΑ, θέση την οποία συνέχισα να κατέχω και μετά την αποχώρηση μαζί με άλλους συντρόφους από την Α.Π. (βλ. το ΥΓ στο τέλος) έως το Φεβρουάριο του 2017, οπότε και αντικαταστάθηκα από μέλος της Α.Π.
Η θητεία αυτών των δυόμιση περίπου ετών σε αυτό το δημοτικό ίδρυμα θεωρώ ότι ήταν πλούσια και ενδιαφέρουσα.
Θα ήθελα να αναφερθώ αρχικά σε ένα έλλειμα σε ότι αφορά τη δική μου παρουσία, πριν εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την εμπειρία μου αυτή.
Ένα στοιχείο που έλειψε από την παρουσία μου, και με δική μου ευθύνη, ήταν η τακτική επαφή με τους εργαζομένους του Ιδρύματος, ούτως ώστε να έχουμε τόσο εγώ όσο και η δημοτική ομάδα, μια πιο άμεση γνώση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τόσο οι ίδιοι και οι πολίτες που εξυπηρετούνται και να μπορούσαμε να προβάλλουμε αιτήματα και προτάσεις τους στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Μπορεί να υπήρξαν η συνάντηση που οργανώσαμε με την Αν. Πόλη ( 1, 2), η συμμετοχή με το Στάθη Δρογώση σε βραδινή δράση του ΚΥΑΔΑ το χειμώνα του 2016 για τους αστέγους, επισκέψεις μου σε δομές του ΚΥΑΔΑ και κάποιες σκόρπιες , αυθόρμητες επαφές αλλά αυτό δεν αρκούσε.
Σίγουρα σε αυτό συνέβαλαν και οι δυσκολίες από τις εξωτερικές συνθήκες, ιδιαίτερα μετά το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο Μνημονιακό μπλοκ, αλλά θεωρώ ότι υπήρχε δυνατότητα να πραγματοποιήσω τουλάχιστον μια φορά το χρόνο μια τέτοια συνάντηση.
Και για αυτό οφείλω μια συγνώμη στους εργαζόμενους του ιδρύματος.
ΚΥΑΔΑ – Φυσιογνωμία και υπόσταση
Το ΚΥΑΔΑ , από την ίδια τη ιδιότητά του ως ίδρυμα, θα μπορούσε να αναπτύσσει δράσεις πολύ πιο πολύπλευρες και να παρακάμπτει, ως ένα βαθμό, τις πολιτικές λιτότητας, μιας και έχει τη δυνατότητα αποδοχής δωρεών και χορηγιών. Ίσως κάποιος να διαφωνεί με τις δωρεές και τις χορηγίες, είναι όμως ένα ζήτημα, πάνω στο οποίο ως αριστεροί οφείλουμε να προβληματιστούμε, ειδικά όταν αυτές αφορούν κάποιο φορέα δημόσιας πολιτικής – στον οποίο συμμετέχουμε είτε ως αντιπολίτευση είτε ως συμπολίτευση – από τη στιγμή, που οι δωρητές και οι χορηγοί δεν επιβάλλουν τη λογική τους ή τις δράσεις που αυτοί θέλουν. Πρακτική που συναντάται σε δράσεις κοινωνικού περιεχομένου π.χ. σε ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο προσφυγικό, στον πολιτισμό με τα διάφορα Ιδρύματα κλπ.
Επίσης, το ΚΥΑΔΑ έχει ένα ολιγάριθμο μεν ( ως προς τους μόνιμους ) αλλά έμπειρο προσωπικό, το οποίο η Διοίκηση και η Δημοτική Αρχή θα μπορούσαν – και θα όφειλαν – να αξιοποιήσουν στη χάραξη της στρατηγικής του Ιδρύματος και στη μετάδοση της εμπειρίας σε καινούργιους εργαζόμενους.
Ένα παράδοξο του Δήμου Αθηναίων είναι η ύπαρξη δύο πυλώνων κοινωνικής πολιτικής. Το ΚΥΑΔΑ και η Διεύθυνση Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Υγείας. Πυλώνες που επικοινωνούν ελάχιστα και συντονίζονται ακόμη λιγότερο. Στην παρούσα φάση, όπου η κυρίαρχη λογική είναι η συρρίκνωση του κοινωνικών δράσεων, δεν θα πρότεινα συγχώνευση τους γιατί έτσι το ΚΥΑΔΑ θα έχανε το χαρακτήρα του Ιδρύματος, πράγμα που του δίνει, τουλάχιστον εν δυνάμει, αυτοτέλεια καθώς και τη δυνατότητα εξεύρεσης πόρων και εκτός της επιχορήγησης από το Δήμο. Θα μπορούσε όμως να βρεθεί ένας τρόπος κοινής λειτουργίας των δύο πυλώνων κοινωνικής πολιτικής του Δ.ΑΘηναίων, ούτως ώστε να συντονίζεται το έργο και να πολλαπλασιαστεί η δυναμική.
Οι σκέψεις που ανέφερα για μια φιλοκοινωνική δράση σε αντιδιαστολή με τις πολιτικές λιτότητας προϋποθέτουν το αυτονόητο. Δηλαδή πολιτική βούληση για κοινωνική, φιλολαϊκή δράση. Πράγμα το οποίο και δε συμβαίνει.
Η πολιτική του Δ. Αθηναίων αυτά τα χρόνια κινήθηκε στην κατεύθυνση της μείωσης του κοινωνικού έργου και της ενίσχυσης ΜΚΟ. Π.χ. μείωση της επιδότησης του προϋπολογισμού του ιδρύματος, χορηγία 1,5 εκ € στη ΜΚΟ ΝΟΣΤΟΣ, σχέσεις με το Solidarity Now του γνωστού «δημοκράτη » επιχειρηματία Σόρος, παραχώρηση του συσσιτίου του ΚΥΑΔΑ στη ΜΚΟ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Αναλυτικά έχουμε γράψει στα κείμενα «Η Αποστολή του ΚΥΑΔΑ» , «ΚΥΑΔΑ: ένας αξιόμαχος δημόσιος φορέας κοινωνικής αλληλεγγύης στα χέρια ενός Δημάρχου των ΜΚΟ» και «Συστηματική υποβάθμιση του ΚΥΑΔΑ»
«Δημοκρατία» και ΚΥΑΔΑ
Το ΔΣ του ΚΥΑΔΑ ορίζεται με βάση το πλειοψηφικό σύστημα, κατ’ αναλογία της εκλογής του Δημάρχου και του Δημ. Συμβουλίου. Στο ΔΣ του ΚΥΑΔΑ, στην πρώτη θητεία (11/2014 – 2/2017) υπήρχαν 5 μέλη της συμπολίτευσης και 4 της αντιπολίτευσης. Στο νέο ΔΣ ορίστηκαν 7 μέλη της συμπολίτευσης και 2 της αντιπολίτευσης. Κατά τη γνώμη μου, ο λόγος που έγινε αυτό ήταν ότι στο προηγούμενο ΔΣ υπήρξαν τριγμοί και αντιδράσεις και από μέλη της συμπολίτευσης. Το 7-2 εξασφαλίζει ότι θα υπάρχει πάντα πλειοψηφία που θα εγκρίνει την πολιτική Καμίνη.
Ενδεικτικό της της αντιδημοκρατικής λογικής της Δημοτικής Αρχής Καμίνη είναι το εξής περιστατικό: το Δεκέμβριο του 2014 λήφθηκε μια ομόφωνη απόφαση από το ΔΣ για να ζητηθεί γνωμοδότηση της νομικής υπηρεσίας του Δήμου ως προς ένα «εντέλλεσθε » το οποίο η πρόεδρος ήθελε να υπογράψει. Απόφαση λογική αλλά και αναγκαία μιας και υπήρχαν γκρίζα σημεία ( από διαδικαστική άποψη ) σε αυτή την πληρωμή. Και όμως, αυτή η λογική απόφαση, που ήταν αναγκαία τόσο για να διευκρινιστεί το ερώτημα που προέκυψε αλλά και για τη κάλυψη σε διοικητικό επίπεδο της προέδρου αλλά και του ΔΣ, επέσυρε τη μήνη του Δημάρχου Καμίνη σε συνεδρίαση της παράταξης!
Επίσης, άξιο απορίας (;) είναι το ότι στο διάστημα αυτής της θητείας υπήρξαν 4 αλλαγές διευθυντών, παραίτηση του αντιπροέδρου κου Αντώνη Ρόμπου, τ. Αναπληρωτή Καθηγητή Νευρολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. ( δήλωσε « προσωπικούς λόγους », αλλά προσωπικά, έχοντας διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την αφοσίωσή του στο έργο του ΚΥΑΔΑ αλλά και σε άλλες οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως και την ακεραιότητα του απέναντι στο ίδρυμα, ας μου επιτραπεί να έχω ερωτηματικά για τους ουσιαστικούς λόγους της αποχώρησής του. Τον ίδιο τον τιμά τόσο η δράση του όσο και η διακριτικότητά του ) καθώς και η παραίτηση και αντικατάσταση της αρχικής εκπροσώπου της παράταξης «Αθήνα μπορείς» ( του κου Α. Σπηλιωτόπουλου ). Για ποιο λόγο τόσες αλλαγές και παραιτήσεις ;
Κάποιες σκέψεις.
Η θητεία σε μια τέτοια θέση δίνει τη δυνατότητα του να είναι κάποιος σε άμεση επαφή με ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής πολιτικής του Δήμου Αθηναίων , να διαπιστώνει από πιο κοντά τις ανάγκες αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισής του από το Δήμο και να έχει από κοντά μια εικόνα της διοικητικής διαχείρισης. Ταυτόχρονα έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε με ποιους τρόπους το μνημονιακό καθεστώς έχει σφιχταγκαλιάσει την «Δημόσια » Διοίκηση με αποτέλεσμα δράσεις, ακόμη και «απλές» να πρέπει να περάσουν από μια σειρά γραφειοκρατικών εγκρίσεων και μαιάνδρων, με αποτέλεσμα να καθυστερούν, πράγμα που δυσκολεύει έως και απαγορεύει, άμεσες και επείγουσες παρεμβάσεις. Ή ,πάλι, αποθαρρύνει, λόγω της βραδυπορίας και της γραφειοκρατίας, τη σκέψη και την πρωτοβουλία ( εάν και εφόσον αυτές υπάρχουν).
Ένα τελευταίο συμπέρασμα, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η ανάληψη έστω και της δημοτικής αρχής ( πόσο δε μάλλον της διακυβέρνησης της χώρας ) δεν μπορεί να βασίζεται σε γενικόλογα συνθήματα, σε ανεπεξέργαστες προτάσεις χωρίς να έχουμε γνώση της πολυδαίδαλης κατάστασης του σύγχρονου κράτους και , ιδιαίτερα, του Μνημονιακού αλλά και γενικότερα του ευρω-ενωσιακού καθεστώτος. Χρειάζεται επίσης ένα αξιόμαχο και πολυάριθμο πολιτικό δυναμικό ανθρώπων, το οποίο να ασχολείται κατά κύριο λόγο με τα δημοτικά πράγματα, ένα δημοτικό σχήμα το οποίο , ακόμα και στην Αθήνα με το ειδικό συμβολικό και πολιτικό βάρος που έχει ως πρωτεύουσα, να είναι ανεξάρτητο και όχι αποφυάδα και μάλιστα προεκλογική ενός κομματικού φορέα. Να μπορέσει με την αυτοτελή του ύπαρξη και δράση , να υποχρεώσει τους πολιτικούς φορείς να έρθουν να το υπηρετήσουν και να το στηρίξουν. Να λειτουργεί με συγκροτημένη δομή και δημοκρατία.
Οικονομίδης Δημήτρης
ΥΓ: συμφώνησα με τη διατήρηση της θέσης ενώ είχα οριστεί από την Ανοιχτή Πόλη, όπως και για τη διατήρηση των εκλεγμένων θέσεων από τους λοιπούς αποχωρήσαντες, παρότι αυτό έχει ένα βαθμό αυθαιρεσίας, για δύο λόγους:
Α. οι αποχωρήσαντες από την Α.Π. όπως και από το ΣΥΡΙΖΑ το 2015, το κάναμε στην προσπάθεια να διατηρηθεί και να αναπτυχθεί το ριζοσπαστικό πνεύμα το οποίο επαγγελλόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ( μπορούμε να συζητήσουμε για τις ανεπάρκειες και τα λάθη του κ.λπ. αυτό είναι όμως άλλο κεφάλαιο ). Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε αυτό το στόχο και έκανε στροφή 180ο. Και αυτό δεν είναι άποψη μιας μειοψηφίας αριστεριστών ή ανθρώπων που «δεν θέλουν να βρωμίσουν τα χέρια τους», όπως λένε τα συνήθη φληναφήματα των συριζαίων, αλλά είναι πεποίθηση ενός πλειοψηφικού μέρους της κοινωνίας. Είχαμε επόμενα κάθε δικαίωμα να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το νήμα αυτής της προσπάθειας.
Επόμενα η όποια κριτική και αντιστοίχιση με ανάλογα γεγονότα, πχ την αποχώρηση Κουβέλη το 2010 και τη μη παράδοση των βουλευτικών εδρών, είναι χωρίς νόημα. Η ομάδα Κουβέλη, κατοπινή ΔΗΜΑΡ, αποχώρησε, εγκαταλείποντας τη ριζοσπαστική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ (και σε εκείνη τη συγκυρία εξαιτίας αυτής της ριζοσπαστικότητας). Δεν αποχώρησε για να συνεχίσει ή να ριζοσπαστικοποιήσει παραπέρα αυτήν την πορεία.
Β. η όλη εξέλιξη στο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, αποτέλεσε ένα εσωκομματικό πραξικόπημα. Δεν τηρήθηκαν ούτε καν οι στοιχειωδώς προβλεπόμενες διαδικασίες. Απέναντι σε μια τέτοια ανώμαλη κατάσταση, ήταν δικαίωμα όσων προσπαθούσαμε να παραμείνουμε σε ριζοσπαστική πορεία, να κρατήσουμε θέσεις από τις οποίες θα προσπαθούσαμε να αντιταχθούμε στη Μνημονιακή πολιτική, στο σοκ και την απογοήτευση που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα και στις αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Απέναντι στις αντιδημοκρατικές διαδικασίες και τα πραξικοπήματα μιας κλίκας, δεν νομίζω ότι μπορεί να πηγαίνει κανείς με «το σταυρό στο χέρι». Εάν η Α.Π. είχε από το 2014, τουλάχιστον, αυτοτελή λειτουργία, ανεξάρτητη από το ΣΥΡΙΖΑ, μέλη, καταστατικό και διαδικασίες, θα συζητούσαμε αλλιώς. Αλλά σε αυτήν την υποθετική περίπτωση, μπορούμε να αναρωτηθούμε αν μια τέτοια Α.Π., με τη δυναμική των εκλογών του 2014, μαζική και δημοκρατική, θα παρέμενε «συριζαίικη» και μετά το 2015…
Πόλης Ξεκίνημα 